نمی توانم بگویم 

که چه قدر بر روی شانه های نحیفم

باری از ندامت و پشیمانی 

نقش بسته

نفس هایم این روز ها

به شمارش افتاده 

امروز باری دیگر 

خاطرات زندگی ام را ورق زدم

و به امروز رسیدم

خاطراتی که با سادگی معصومانه من رقم خورد

خاطراتی که  سر لوحه آن را

با اشتیاق و پایان این لوح را با بغض حک کردن

حماقت ها،زودباوری هام ،بزرگ انگاری های خود دوستانه ی خودم 

مرا به مرز جنون امروز رسانده

توی خلا تنهایی نومیدیم 

غوطه ور بودم و به انتظار مرگ روز هایم را سپری میکردم

تا که بر صفحه تیره مجازی جعبه نفرین شده دستانم

نور روشنایی این تصویر به من درخشید

چشمانم دوباره سوی امید را در رخ خود دیدن

اشک های خشک شده ام جوشیدن

و بر دشت کوچک رخسارم جاری شدن 

و چیزی که هیچ وقت فکر نمی کردم اتفاق بیافتد 

اتفاق افتاد و با درخشندگی خود آسمون شب رنگ قلبم را 

روشنایی بخشید 

و آن چیز محال چیزی جز 

حس دوباره حضور خدا در قلبم نبود